اینک میدانیم هر گاه این خیمه ی زمینی که در ان سکونت داریم فرو ریزد عمارتی از خدا داریم خانه ای ناساخته به دست وجاودانه در اسمان . وبراستی که در این خیمه اه می کشیم زیرا مشتاق انیم که مسکن اسمانی خود رابر میکنیم چرا که با دربرکردنش عریان یافت نخواهم شد. زیرا تا زمانی که در خیمه هستیم با گرانباری اه می کشیم چون نمی خواهیم جامه از تن به در کنیم بلکه جامه ای دیگر به تن کنیم تا فانی غرق حیات شود . وخداست که ما را برای این مقصود اماده کرده وروح را همچون بیعانه به ما داده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر