واژه های مهم در کتاب مقدس

ابراهیم
ابراهیم که در اصل ابرام نامیده می‏شد نخستین فرد یهودی بود (فهرست لغات: یهودی، مشاهده شود). او در حدود دو هزار سال قبل از میلاد مسیح در مکانی به نام اور که اکنون در عراق واقع شده است پا به عرصه جهان گذاشت. خداوند به ابراهیم گفت تا به سرزمین دیگری کوچ کند (پیدایش ۱۲: ۱)، سرزمینی که خداوند وعده داد تا به نسل ابراهیم بدهد (پیدایش ۱۲: ۷). این سرزمین کنعان (اسرائیل) بود. خداوند به ابراهیم گفت که او ملتی عظیم از اولاد ابراهیم بوجود خواهد آورد، که از این ملت تمامی جهان برکت خواهند یافت (پیدایش ۱۲: ۲-۳). این ملت همانا قوم یهود و قوم اسرائیل بود. بالاترین برکتی که از این قوم نصیب این جهان گردید عیسی مسیح، نجات دهنده جهان بود که از نسل ابراهیم بشمار می‏رفت (متی ۱: ۱).
ابراهیم از ایمانی بسیار استوار برخوردار بود (پیدایش ۱۵: ۶؛ غلاطیان ۳: ۶؛ عبرانیان ۱۱: ۸-۱۲). یهودیان از اینکه جسماً از نسل ابراهیم به حساب می‏آمدند به خودشان مباهات می‏کردند. گرچه تمامی کسانی که به مسیح ایمان دارند حقیقتاً از نظر روحانی از نسل ابراهیم بشمار می‏آیند (غلاطیان ۳: ۷-۹).
زندگی نامه ابراهیم بطور کامل در پیدایش فصلهای ۱۱ تا ۲۵ شرح داده شده است